Prolog

- Jak to zniknęła?!

- Nie wiem, na prawdę nie mam pojęcia - mówiła roztrzęsiona. Oczy miała pełne przerażenia, a ciało drżało jej ze strachu.

- Spokojnie Roxanne, usiądź tu i oddychaj głęboko. - Posłusznie spełniła rozkaz brata. -  A teraz zbierz myśli i opowiedz nam wszystko od początku.

- Dobrze. - Wzięła jeszcze jeden głęboki oddech. - Zaczęło się od kłótni ze Scorpiusem, jaki miała przebieg, wiecie sami. Następnie we dwie wyszłyśmy z zamku, aby trochę ochłonąć. Gdy spacerowałyśmy po błoniach, usłyszałyśmy jakieś szmery, dobiegające od strony Zakazanego Lasu. Rozejrzałyśmy się dookoła, ale nikogo, ani niczego nie ujrzałyśmy, więc szłyśmy dalej. Po przebyciu jakichś dziesięciu metrów, znowu usłyszałyśmy te dźwięki, ale tym razem intensywniejsze. Z racji tego, że nigdzie nie było żywej duszy, za czym idzie również brak nauczycieli, to postanowiłyśmy to sprawdzić. Myślałyśmy, że jak wejdziemy na chwilę, to nic nam się nie stanie. Po chwili do naszych uszów dobiegły kolejne odgłosy, jakby jakieś zwierzę bardzo się męczyło. Przejścia były wąskie, więc szłyśmy jedna za drugą. Wydawało mi się, że ona ciągle jest z tyłu, ale po jakimś czasie usłyszałam krzyk. - Przełknęła głośno ślinę. - Jej głos, dobiegał z ogromnej odległości. Odwróciłam się, a jej rzeczywiście nie było. Biegłam w stronę jej głosu tak szybko, jak tylko mogłam, ale to nic nie dało. Gdy zorientowałam się, że ledwo kojarzę gdzie jestem i jak mam wrócić, to uznałam, że muszę szybko o tym komuś powiedzieć, bo gdybyśmy obie zaginęły to wtedy już nikt by nas nie odnalazł - dokończyła opowieść, wciąż jeszcze dygocząc ze strachu.

- I bardzo dobrze zrobiłaś, że do nas przybiegłaś, ale nikomu innemu o tym nie mów.

- Jak to? Przecież ona może być w ogromnym niebezpieczeństwie, muszę zawiadomić nauczycieli.

- Na razie nic nie musisz, ja się tym zajmę. Powiem o wszystkim Victorii, ona na pewno będzie wiedziała co zrobić. Pomoże nam, rozumiesz? - Starał się choć trochę uspokoić siostrę.

- Ok, opowiedz jej wszystko. I Tedowi też, razem z pewnością coś wymyślą.

- Idź do swojego pokoju i zaczekajcie tam na nas, najlepiej żeby nikt cię nie widział w takim stanie, bo jeszcze zaczną coś podejrzewać.

- Zaprowadzę ją tam, a ty się lepiej pospiesz, bo na prawdę nie wiadomo co z nią się dzieje.

- Już biegnę.

  Roxanne wsparła się o ramię swojej o pół głowę niższej przyjaciółki i razem ruszyły ku wierzy Gryffindoru. Ciężko im było poruszać się we dwie, ale miały nadzieję, że dotrą przed Fredem na miejsce.

- Czy coś się stało? - usłyszały donośny głos nad swoimi głowami. Gdy się odwróciły ujrzały jedną z tych osób, których najbardziej nie chciały teraz widzieć...