Ostatni wieczór

Rose

- Hugo! Ty mały, wredny karaluchu! Niech ja cię tylko dorwę to pożałujesz!

- Kochanie, co się stało?

- Co?! Ten mały gówniarz dodał do mydła niebieski barwnik i spójrz co stało się z moimi rękoma - wyciągnęła dłonie ku matce. - A jutro jest mój pierwszy dzień w Hogwarcie, nie mogę przecież tak jechać!

- Spokojnie, jedno zaklęcie i uda się to zmyć.

- Mam nadzieję. A ty - podniosła głowę i zaczęła krzyczeć, jakby do sufitu - pożałujesz, że się urodziłeś i tym razem ci nie odpuszczę!

- Spokojnie Rose, ja mu wymyślę karę.

- Mam już dość tych jego głupich żartów. Cieszę się, że od jutra nie będę musiała go już oglądać.

- Nie mów tak, to twój brat.

- Brat się tak nie zachowuje.

- Dobrze, ochłoń trochę. Idź sprawdź, czy na pewno wszystko spakowałaś, a później zejdź na kolację.

- Dobra.

  Rudowłosa dziewczynka ruszyła po schodach do swojego pokoju, po drodze kopnęła jeszcze drzwi swojego brata, a w odpowiedzi usłyszała jego głośny chichot.

  Pokój młodej Weasley był dość dużych rozmiarów. Pod oknem stało dwuosobowe łóżko, gdyż często przyjeżdżała do niej Roxanne i wtedy spały razem. Przy dwóch bocznych ścianach stały półki z książkami, ich ilość była ogromna. Można w nich było znaleźć wszystko, od najróżniejszych magicznych ksiąg, aż po mugolskie romansidła i kryminały. Po prawej stronie od łóżka znajdowało się wejście do garderoby, była ona skromna, ponieważ Rose bardziej skupiała się na nauce, niż wyglądzie. Przy drzwiach po lewej stronie stało biurko, a na nim leżało pełno notatek małej czarownicy. Na podłodze stały dwa kufry, w połowie wypełnione podręcznikami i innymi pomocami naukowymi. Gdy Rudowłosa upewniła się, że spakowała już wszystkie potrzebne rzeczy, zeszła na dół, aby z rodziną zjeść kolację.

- To jak mamo, zrobisz z tym coś? - Weszła do jadalni z wyciągniętymi rękoma.

- Czyżby Hugo znowu rozrabiał? - zapytał Ron siedzący przy stole. Hermiona w tym czasie przynosiła talerze z jedzeniem, a ich syn chichotał na krześle.

- Tak, ale już mam dla niego odpowiednią karę.

- Mamo, czyżbyś chciała go wydziedziczyć?

- Myślę, że na razie wystarczy fakt, że jutro nie pojedzie z nami na stacje King's Cross, tylko zostanie w domu.

- Jest!

- Co?! - oburzył się najmłodszy członek rodziny.

- Miona nie uważasz, że to za dużo? W końcu bardzo czekał na ten moment, aż pojedzie tam pierwszy raz.

- To mógł zastanowić się dwa razy, zanim coś zrobił. Zresztą ten czas poświęci na odkręcanie wszystkich psikusów, które zastawił w domu. A ty Ronaldzie, jeżeli będziesz się głośno sprzeciwiał to zostaniesz w domu razem z nim.

- Zabronisz mi odwieźć córkę?

- Owszem, zrobię to.

- To co z nim zrobimy? Przecież nie zostanie sam.

- Dzwoniłam już do twojej mamy, zgodziła się przyjechać A teraz chodź Rosi, zmyję ci tą farbę. - Dziewczyna ruszyła wraz z matką do salonu, wystawiając po drodze język naburmuszonemu bratu.

Albus

  Puk, puk.

- Kochanie, może potrzebujesz jeszcze jednego ręcznika?

- Mamo wziąłem już trzy, na prawdę potrafię sam się spakować.

- To może pomogę ci układać? Widzę, że zostało ci jeszcze dużo pracy, straszny tu bałagan.

- Dam sobie radę.

- James już dawno się spakował, a ty możesz się nie wyrobić.

- Mamo przecież mówię, że nie potrzebuję twojej pomocy!

- Dobrze, to chociaż zrobię ci herbatę. - Ginny wyszła z pokoju swojego młodszego syna pozostawiając go samego.

  Pokój Albusa nie był duży, znajdowało się tu jednoosobowe łóżko, mała szafa z ubraniami oraz biurko z fotelem, a nad nim półeczka z książkami.

  Chłopak, w przeciwieństwie do swojej siostry, nie potrzebował zbyt wiele miejsca na zabawki, ponieważ ich nie używał. W wolnym czasie bardzo interesował się magią, a zwłaszcza czarną, choć o tej nie wiedzieli jego rodzice. Nie ma dobrych stosunków ze swoim starszym bratem Jamesem. Można powiedzieć, że są oni swoimi przeciwieństwami. Syriusz* trafił do Gryffindoru i niespecjalnie przejmuje się nauką, natomiast Albusa bardzo interesuje cała magia i przez to, że wie aż nadto, obawia się, że trafi do Slytherinu.

 Puk, puk.

  Kolejna wizyta. Chłopak chciał właśnie zwrócić uwagę matce, aby dała mu chwilę spokoju, lecz to nie ona tym razem do niego przyszła.

- O, to ty tato. Myślałem, że to znowu mama.

- Nie daje ci spokoju, co?

- Trochę.

- To temu, że przejmuje się jeszcze bardziej od ciebie. W końcu zostaje jej już jakby tylko Lily.

- Ale czemu ty, tak tego nie przeżywasz?

- Bo mam świadomość, gdzie was wysyłam. Lata, które spędziłem w Hogwarcie były najpiękniejszymi chwilami mojego życia. I pomimo przygód jakie mnie tam spotkały, nadal uważam, że jest to najbezpieczniejsze miejsce pod słońcem. Ale wasza mama wciąż ma obawy, że coś wam się stanie.

- A mogłoby się stać?

- To zależy tylko od tego, czy znajdziesz takich przyjaciół, jak twój niezdarny wujek Ron oraz niezwykle mądra ciocia Hermiona. Wtedy każdy wasz dzień będzie przygodą.

- A jeżeli nie uda mi się z nikim zaprzyjaźnić?

- Na pewno tak nie będzie. Do Hogwartu przyjeżdżają najróżniejsi uczniowie, ktoś z pewnością będzie miał podobne zainteresowania do ciebie. Zresztą są jeszcze Rose i Roxanne oraz twoi starsi kuzyni, sam nie będziesz nigdy.

- Boję się.

- Na prawdę nie masz czego. Zobaczysz, że to będą twoje najpiękniejsze lata.

- Dzięki tato. - Chłopak przytulił ojca.

- Mam jeszcze dla ciebie prezent - powiedział Harry i wyciągnął z kieszeni niepozornie wyglądający kawałek papieru.

- Co to takiego?

- Jest to mapa Huncwotów, stworzona przez twojego dziadka i jego przyjaciół.

- A do czego ona służy?

- Zaraz ci pokażę. Weź różdżkę - chłopak posłusznie spełnił rozkaz ojca. - A teraz przyłóż do mapy i powiedz "Przysięgam uroczyście, że knuję coś niedobrego."

  Albus powtórzył słowa ojca a na pergaminie zaczęły pojawiać się czarne linie, łączące się, krzyżujące, zbierające wachlarzowato w każdym rogu. Potem, na samym szczycie, ukazały się zielone ozdobne litery, układające się w następujące słowa:

 „Panowie Lunatyk, Gilzdogon, Łapa i Rogacz,
zawsze uczynni doradcy czarodziejskich psotników,
mają zaszczyt przedstawić
MAPĘ HUNCWOTÓW.”

  Chłopak siedział z rozwartymi ustami, nie mogąc nadziwić się co właśnie ujrzał.

- Mapa ukazuje wszystkie szczegóły Hogwartu. Otwórz ją. Widać tu całą szkołę, włącznie z jej mieszkańcami, tajnymi przejściami oraz hasłami, które trzeba wypowiedzieć, aby przez nie przejść. Obejmuje również część terenów przyległych do zamku, jak na przykład błonie, ale nie ujrzysz tu pokoju życzeń.

- Co to jest ten pokój życzeń?

- Jest to pomieszczenie, które ukazuje się dla kogoś, kto tego na prawdę potrzebuję. Może kiedyś będziesz miał zaszczyt do niego zajrzeć. Pamiętaj, że po użyciu mapy, musisz ją zabezpieczyć zaklęciem, aby nikt inny nie mógł z niej korzystać.

- Jakie to zaklęcie?

- Stuknij w nią różdżką i powiedz "Koniec psot", a wszystko zniknie.

  Czarnowłosy chłopak znowu powtórzył słowa Harry'ego, a przedmiot w jego ręce stał się na powrót zwykłym, pożółkłym pergaminem.

- Dlaczego nie dałeś jej Jamesowi?

- Ponieważ on dostał ode mnie coś innego.

Roxanne 

- Fred, powiesz mi coś jeszcze o Hogwarcie?

- Powiedziałem ci już tyle, ile mogłem. Resztę musisz zobaczyć sama.

- Nawet nie wiesz jak bardzo mnie to intryguje! Ciekawość mnie tak zżera, że od kilku dni nie mogę zasnąć.

- Przecież jutro już tam będziesz i wszystko zobaczysz sama. To chyba lepsze niż opowieści starszego brata, co?

- Niby tak, ale sam wiesz jak to jest...

- Tak rozumiem cię, sam to przeżywałem dwa lata temu.

- Mam tylko nadzieję, że będę razem z Rose, jak myślisz do jakiego domu trafimy?

- Z pewnością będzie to Gryffindor, bo wasza przyjaźń jest dla was najważniejsza.

- Oby rzeczywiście tak było. Chciałabym tak jak ty pójść w ślady rodziców. Trzymam za ciebie kciuki braciszku, abyś dostał się w tym roku do drużyny.

- Trenowałem całe wakacje, myślę że w tym roku mi się uda.

- Jaką pozycję wybrałeś?

- Tak jak tacie, bardziej przypasował mi pałkarz, w zeszłym roku odszedł jeden i są nawet szanse, abym dostał się do głównego składu.

- To świetnie!

- Teraz starczy tych pogaduszek, leć umyć zęby i kładź się spać, bo jutro musisz być wypoczęta.

- Mówisz jak ciocia Hermiona. - Ciemnowłosa uderzyła starszego brata poduszką i roześmiała się. Ten nie pozostał jej dłużny i zaczął ją łaskotać. Śmiała się tak długo, aż rozbolał ją brzuch. - Starczy! No przestań już! 

- Następnym razem pamiętaj, że mam lepszą broń od ciebie. - Puścił jej oczko.

- Zaczekaj, aż będziemy w Hogwarcie, wtedy będę bronić się różdżką! - Pomachała przedmiotem, który jeszcze niecały miesiąc temu sam ją wybrał. Od dnia zakupów na Pokątnej w ogóle się z nim nie rozstawała.

- Tak, tak. Też cię kocham siostrzyczko.

- Dobranoc. - Posłała mu jeszcze buziaka, gdy wychodził z pokoju.

  Jak na rodzeństwo w ich wieku Fred i Roxanne mają bardzo dobry kontakt. Potrafią dogadać się w każdej kwestii i prawie nigdy się nie kłócą. Być może jest to cecha, którą odziedziczyli po ojcu, gdyż ten świetnie dogadywał się ze swoim zmarłym bratem bliźniakiem, albo po prostu są do siebie tak podobni, że w każdej kwestii posiadają to samo zdanie. Pewne jest to, że chłopak po George'u ma poczucie humoru, jednak siostrze nigdy nie robi kawałów, bo twierdzi, że nie miałby serca nawet w taki sposób jej coś zrobić. Po matce dzieci z pewnością odziedziczyły urodę, dzięki której nie pozostają obojętni płci przeciwnej.

  Dom tej jednej z rodzin Weasley nie był duży. Znajdował się na obrzeżach Londynu i posiadał tylko parter. Na lewo od wejścia mieściła się kuchnia, która służyła również za jadalnie oraz była połączona z salonem. Dalej znajdowała się sypialnia rodziców, a po prawej stronie dwa pokoje dzieci. Drzwi naprzeciw wejścia prowadziły do wspólnej łazienki

  Angelina rzadko bywała w domu, gdyż grała jako Ścigająca w narodowej drużynie quiditcha. George dalej prowadził sklep "Magiczne dowcipy Weasley'ów" wraz ze swoim bratem Ronem. Mimo iż poświęcał dzieciom tyle uwagi, ile mógł i robił dla nich wszystko, to i tak bardzo tęskniły za wciąż nieobecną matką...

Scorpius

- Kochanie, mogłabyś mi podać pomidory? - zapytał trzydziestoletni mężczyzna swoją żonę. Rodzina Malfoy'ów jak co wieczór spożywała razem kolację. Dość długi stół, jak na trzy osoby, był bogato zastawiony. Kilka rodzai wędlin, sałata, ogórki, pomidory, rzodkiewka, ser różnego rodzaju i chleb czarny oraz biały, a do tego herbata i kakao dla syna. Wszystko co nie zostaje zjedzone przez arystokratów, a jest tego dużo, idzie na posiłek dla służby.

  Rezydencja w słonecznej Hiszpanii, którą aktualnie zamieszkuje rodzina Malfoyów jest przepiękna. Dwupiętrowy budynek zbudowany z białej cegły, jest otoczony mini parkiem z wieloma ścieżkami, po którym często biegały dwa młode Labradory. Po tylnej ścianie budynku wiły się pędy winogron, aż po sam szary, szpiczasty dach, co nadawało domowi starszego wyglądu. W rezydencji znajdowała się kuchnia, z której drzwi prowadziły do jadalni. Na parterze można było dostać się również do ogromnego salonu z kominkiem i gabinetu Dracona, w którym pracował, gdy nie miał ochoty jechać do Ministerstwa, co zdarzało się bardzo często. Po krętych schodach wchodziło się na pierwsze piętro, gdzie mieści się pięć sypialni, w tym trzy gościnne oraz dwie duże łazienki. Na ostatnim piętrze znajdował się mini domek dla służby, w którym spędzają wolny czas oraz śpią nocami.

  Młody Malfoy już od urodzenia miał pokój w barwach Slytherinu, mimo że dopiero jutro nastąpi jego pierwszy dzień w Hogwarcie, to jest on pewny, że trafi właśnie do domu węża. Postanowił również, że już w tym roku będzie starał się dostać do drużyny quiditch. Mimo iż Scorpius jest jedynakiem, to posiada ogromną pewność siebie, jak na Malfoya przystało i z uporem dąży do postawionego sobie celu.

- Oczywiście - odrzekła Astoria i podała talerz Draconowi.

- Scorpiusie nie opowiedziałeś mi jeszcze jak było na obozie.

- Całkiem fajnie.

- Może powiesz coś więcej? Dużo się nauczyłeś?

- Wydaje mi się, że wystarczająco, aby dostać się do pierwszego składu Ślizgonów.

- Jeszcze nie wiesz, czy właśnie tam cię przydzieli tiara.

- Astorio, a gdzie indziej on by mógł iść?

- Pamiętaj, że nigdy nic nie wiadomo. I może nawet lepiej by było, gdyby tam nie trafił.

- A ty pamiętaj, że on ma na nazwisko Malfoy, a tacy zawsze mają zaszczyt gościć w Slytherinie. Zresztą jest sprytny i przebiegły, jak jego tato. – Draco puścił oczko do syna.

- Oby tylko nie stał się taki, jak jego dziadek.

- Kochanie mieliśmy nie rozmawiać o Lucjuszu, a nawet o nim nie myśleć - Malfoy poluźnił sobie krawat na szyi. Jego ojciec był drażliwym tematem dla całej rodziny, to właśnie przez niego Draco bardzo długo nie mógł znaleźć pracy. Mimo odejścia od Voldemorta przed jego śmiercią, Lucjusz został skazany na dwadzieścia lat w Azkabanie i nikt nie chciał zatrudnić syna więźnia.

- Bardzo bym chciała, ale nie mogę kiedy on właśnie dzisiaj przysłał list - wyjęła z kieszeni spódnicy kopertę i rzuciła ją na stół. Draco ze zdumienia otworzył szeroko oczy.

- Jak to? Co pisze?

- Że w następnym tygodniu wychodzi z Azkabanu i bardzo chciałby poznać swojego wnuka.

- To nie możliwe, Scorpius jedzie do szkoły.

- I on doskonale o tym wie. Zaprasza nas do siebie na całe święta.

  Najmłodszy członek rodziny przyglądał się temu z lekkim niezrozumieniem, gdyż nigdy jeszcze nie poznał swojego dziadka, ani też nie słyszał o nim ani słowa. 

Emma 

- Wiesz co Rachel**, nadal nie mogę w to uwierzyć. Zdaje mi się, że to jakiś kawał, który ktoś mi wykręca.

- Mi też wydaję się to dziwne, ale przecież sama widziałaś, jak czarujesz tą różdżką, to jest mega! Też bym tak chciała.

- A ja bym chciała, żebyś tam ze mną pojechała.

- Niestety, ale to tylko ty jesteś wyjątkowa, zresztą dla mnie zawsze byłaś. - Uśmiechnęła się do przyjaciółki i przytuliła ją. - Będzie mi ciebie brakowało.

- Mi ciebie też, ale przyjadę na święta i wtedy spędzimy ze sobą dużo czasu.

- Nie mogę sobie wyobrazić bez ciebie lekcji i przerw, na których grałyśmy w gumę. Co ja będę teraz robić po lekcjach? - Jedna łza wyleciała jej z lewego oka. Emma otarła ją opuszkiem palca i uśmiechnęła się.

- Nie płacz, przecież nie wyjeżdżam na księżyc. Zobaczysz, te kilka miesięcy minie tak szybko, że nawet nie zauważysz mojej nieobecności.

- Tak na pewno nie będzie, czas będzie mi się wlókł w nieskończoność. - Kolejne łzy popłynęły po zaróżowiałych policzkach małej blondynki. Tym razem sama otarła je swoimi dłońmi. Kosmyki długich loków opadły na jej twarz przysłaniając brązowe oczy. W tym momencie z okna domu wyłoniła się głowa pani Archibald.

- Kochanie chodź już do domu, jutro musisz wcześnie wstać, a nie jadłaś jeszcze kolacji.

- Dobrze mamo - odkrzyknęła i zwróciła się do Rachel: - Chyba pora się już pożegnać.

- Na to wygląda.

- Będę tęsknić.

- Ja też. - Dziewczyny przytuliły się do siebie i ściskały przez pewien czas. - Będę do ciebie pisała non stop. Powalisz ich swoją wiedzą, będziesz najlepsza!

- Już mi cię brakuje.

  Przytuliły się jeszcze raz i rozeszły. Rachel przeszła na sąsiednie podwórko, a Emma weszła do własnego domu.

  Mimo, że państwo Archibald zarabiali duże pieniądze, to nie odnosili się z tym szczególnie. Dom mieli skromny, ale bardzo stylowo ustrojony. Pokój małej czarownicy był zdecydowanie za duży jak na taką małą osobę, ale jej to odpowiadało. Miała gdzie ustawiać wszystkie prezenty, którymi obsypywali ją rodzice. Nie była rozpuszczona. Rzeczy które dostawała były pewnego rodzaju rekompensatą, która miała wypełnić pustkę spowodowaną nieobecnością jej rodziców. Nie żeby jej nie kochali, wręcz przeciwnie. Udowadniali jej to tak często, jak tylko mogli, ale była ona raczej wychowywana przez gosposie.

  Jej ojciec Tom jest prawnikiem i w biurze spędza dwie trzecie doby, a przecież musi jeszcze spać. Monica natomiast prowadzi fundację wspomagającą dzieci w Afryce i często wyjeżdża tam na misje. Emma nie ma rodzeństwa, ale Rachel od dziecka była dla niej jak siostra i dlatego też to ona pierwsza dowiedziała się o liście z Hogwartu. Po długim namyśle powiedziała też o tym rodzicom, którzy początkowo uznali to za dobry żart, lecz gdy dłużej się nad tym zastanowili to doszli do wniosku, że jest to wyjaśnienie wszystkich dziwnych rzeczy, które działy się z ich córką. Końcowa reakcja państwa Archibald była taka i nadal jest, iż bardzo się cieszą z tego faktu i są dumni z córki.

* Jest to drugie imię James'a Pottera, syna Harry'ego.

** Sąsiadka i najlepsza przyjaciółka Emmy od dziecka, wszystko zawsze robiły razem.  

-------------------------------------------------------------------------------------------------
Dziękuję wam bardzo za ponad 1000 wyświetleń i że pod prologiem było aż tyle komentarzy, jesteście boscy! :* Mam teraz tyle czytelników, że boję się iż was zawiodę tym co piszę, ale postaram się, aby do tego nie doszło. 
Dziękuję Leviosa oraz Lily Evans za nominację mnie do  Liebster Blog Award, jednak nie miałam jeszcze czasu aby je wykonać.
Proszę abyście czytali kolumnę zawsze gdy wejdziecie na bloga, ponieważ dodaje tam sporo informacji, których nie będę pisała pod rozdziałami.

Pozdrawiam, Mała :*