Puchar jest nasz!

Spojrzała nieśmiało znad książki i uśmiechnęła się.

- Ja osobiście – kontynuował Marcel, ignorując to, że Emma nie ma ochoty na rozmowę – nie wiedziałem zbyt wiele o Magii, gdy tu jechałem. McGonagall przyjechała w moje jedenaste urodziny, żeby powiedzieć mi, iż jestem czarodziejem. Wiadomo, że początkowo nie mogłem w to uwierzyć, ale w końcu mnie przekonała. Później zabrała mnie na zakupy, po rzeczy do szkoły.

- Byłeś z dyrektorką na zakupach? – zachwyciła się dziewczyna.

- Tak, ponieważ ja sam nie miałem pieniędzy, gdyż wychowałem się w domu dziecka i właśnie ona mi to wszystko zafundowała. Dlatego też chcę pokazać jej swoją wdzięczność przez uczenie się. W zasadzie to właśnie Em mnie do tego namówiła i bardzo mi pomaga.

- A ty jak się dowiedziałaś? Bo też jesteś mugolaczką, a chyba jeszcze o tym nie opowiadałaś. –zapytała zafascynowana Rose

- Dyrektorka, przyleciała do mnie, jak do każdego dziecka nie czarodziei. Rodzice byli na wyjeździe służbowym, więc zastała mnie z moją opiekunką. Opowiedziała mi o wszystkim a ja od razu pobiegłam powiedzieć o tym mojej przyjaciółce. Trochę ciężej było mi przekonać do tego rodziców, ale w końcu uwierzyli.

- Ciekawe te wasze historie. Moja jest jak większości czarodziejów, że wiedziałam o wszystkim od dziecka. Nie będę was tym zanudzać. Czego teraz się uczycie?

- Właśnie studiujemy Historię Magii – powiedziała Archibald.

- Naprawdę? Też zamierzałam się za to dzisiaj zabrać. A tak w ogóle to słyszeliście o Voldemorcie?

- Em mi trochę o nim opowiadała, wydaję mi się, że mieszkał w tym samym domu dziecka co ja… -zaczął Marcel

- Serio?

- Tak myślę, bo opiekunki często powtarzały coś, że jestem podobny do jednego chłopaka który tu mieszkał, ponieważ czasami dzieją się wokół mnie dziwne rzeczy. I jak dyrektorka mnie zabierała to jedna staruszka powiedziała, że historia się powtarza.

- To świetnie. Moim wujkiem jest Harry Potter, ten który go pokonał.

Oczy i usta obojga otworzyły się szeroko ze zdumienia, a Rose napawała się dumą. We trójkę spędzili resztę wieczoru ucząc się i poznając się bliżej.

***

- Albus nie będzie z nami szedł? – zapytała Charlotte, rozglądając się dookoła.

- Niestety nie. Powiedział, że nie lubi się opalać, oraz że woli zostać w dormitorium i poczytać nową książkę.

- Szkoda – wtrąciła Cassie. – Już chyba na nikogo nie czekamy, więc chodźmy.

Dziewczyny z kocami i w letnich sukienkach, pod którymi miały stroje kąpielowe, ruszyły w stronę jeziora.

Przechodziły przez rozległe błonie, które wciąż jeszcze były zielone. Wielu uczniów, tak jak one, zrobiło sobie dzisiaj dzień wolny od nauki, jednak dało się dostrzec, że sporej części tu brakuje. Kilka grupek uczniów grało w różne gry, a wielu po prostu siedziało i rozmawiało, na ławce pod drzewem Ted Lupin i Victorie Weasley wyznawali sobie miłość. Roxanne uśmiechnęła się na widok swojej szczęśliwej kuzynki. Mimo, że Ted jest dla niej jak rodzina, to nie miała z nim zbyt dobrego kontaktu. Spędzał on raczej czas z Potter’ami i rodziną Ron’a.

- Tu chyba będzie dobre miejsce – Charlotte wyrwała z zamyślenia swoją współlokatorkę. – W całości na słońcu, ale blisko do cienia.

- Idealnie! – Ucieszyła się Cassie.

Zaczęły rozkładać swoje koce, zdjęły sukienki i położyły się na brzuchach.

Leżały pół godziny, może dłużej, gdy nagle jakiś cień przysłonił im słońce. Roxanne niechętnie otworzyła oczy i ujrzała przed sobą trzech chłopaków. Każdy był blondynem, dwoje z nich byli identyczni, a trzeciego rozpoznała z Gryffindoru.

- Moglibyście się odsunąć? Zasłaniacie nam słońce – powiedziała lekko poirytowana.

- Właściwie to… - zaczął jeden bliźniak.

- Mieliśmy inne plany – dokończył drugi.

- To załatwcie je w innym miejscu. Staramy się opalić– Rox wróciła do wcześniejszej pozycji.

- Nie możemy – pierwszy raz odezwał się Gryffon o niebieskich oczach.

- Bo są związane z Wami – powiedzieli równo identyczni chłopacy.

Dziewczyny ze zdziwieniem podniosły głowy, a oni się na nie rzucili. Każdy wziął jedną na ręce, a te nie wiedząc o co chodzi, zaczęły krzyczeć na cały głos. Wielu uczniów zaczęło się przyglądać, jak pierwszoklasiści wrzucają swoje rówieśniczki do wody. Spora część, głownie męska, wraz ze Ślizgonami, zaczęli się śmiać i bić brawo. Niektórzy nawet próbowali zrobić to samo ze swoimi koleżankami, lecz one nie miękły dając jeszcze nauczkę swoim towarzyszom za ten pomysł.

- Co wy sobie wyobrażacie?! – oburzyła się Weasley.

- Przecież kąpiel w jeziorze jest zabroniona! – krzyczała Cassie ledwo utrzymując się na wodzie.

- Dobra chłopacy, pomóżmy im wyjść – odezwał się najwyższy i wyciągną rękę do Charlotte.

Dziewczyna złapała jego dłoń i szybko wydostała się z wody. Jego koledzy jednak nie mieli takiego sprytu i jak podchodzili do brzegu to potykali się jeden o drugiego. Gdy już dziewczyny złapały ich za nadgarstki, zamiast z ich pomocą wyjść na brzeg, postanowiły im się odpłacić i wciągnęły ich do wody, a same wydostały się z jeziora.

- Nazywam się Ian – powiedział jedyny suchy chłopak, wyciągając rękę do czarnowłosej dziewczyny.

- A ja Charlotte. – Uścisnęła dłoń.

- Może chciałybyście gdzieś się z nami przejść?

- Bardzo…

- Nie! – wtrąciła Cassie.

- Chodź, idziemy. – Roxanne położyła rękę na ramieniu współlokatorki i poprowadziła ją w stronę kocy.

Szybko zebrały swoje rzeczy i ruszyły w stronę zamku, lecz Begum wciąż obracała się, wpatrując w nowo poznanego blondyna.

- Musicie nam pomóc – powiedziała szybko Rox, wparowując do sypialni brata.

Wszystkie trzy dziewczyny były już suche i ubrane w czyste ubrania.

- Co się stało? – wystraszył się Fred.

- Ci trzej idioci wrzucili nas dzisiaj do wody!

- Musimy im się jakoś odpłacić – dodała Cassie.

- A! To o was chodziło – powiedział Louis machając głową, jakby w końcu zaczęło mu się coś w niej układać.

- Też  bym z chęcią coś im wykręcił – zaczął James. – Oni robią nam konkurencję! Pierwsi przed nami dostali szlaban!

- Jak to? – wtrąciła Charlotte.

- Nie słyszałyście? – zapytał ciemnowłosy Weasley.

- Prawdopodobnie po tym, jak wróciłyście do zamku, Vic i Ted znaleźli tych bliźniaków w wodzie, chyba nie potrafili sami wyjść, więc im pomogli i od razu dali im szlaban u McLagena.

- Wiecie co to oznacza? – wtrącił rudowłosy.

- Co? – dociekała Begum.

- Że odechce im się wszystkiego.

James i Louis przybili sobie piątki, zadowoleni z kary rywali.

- Ale i tak nie możemy im tego tak po prostu odpuścić. Trzeba wymyśleć jakiś niezły plan – odezwał się zamyślony Fred.

- Przecież właśnie w tej sprawie do was przyszłyśmy. – Roxanne przewróciła oczami.

- Kto jak nie wy, pomoże wymyślić nam najlepszy plan? – Cassie starała się trafić w ich punkt.

- Och nie pochlebiaj nam tak. – James udał zawstydzonego, na co dziewczyny się zaśmiały.

Wszyscy zaczęli krok po kroku wymyślać plan zemsty. Nie szło to im zbyt łatwo, bo większość intryg chłopcy wykorzystali w tamtych latach, więc musieli się trochę napracować, aby wymyśleć coś dobrego. Jedynie Charlotte nie brała we wszystkim udziału. Nie uważała, że trzeba dać im nauczkę, ponieważ Ian w końcu pomógł jej wyjść. Zresztą, intrygował ją i jeśli można tak to ująć, zaczęła go lubić, tak bardziej.

***

Mały blond włosy Ślizgon wracał właśnie z podwórka. Zbliżała się pora ciszy nocnej, lecz on się tym zbytnio nie przejmował, ponieważ wiedział, że musi doskonalić swoje zdolności latania. Trenował daleko od zamku, bo był świadomy tego, że jeśli ktoś dowie się o tym, iż posiada miotłę, to może zostać za to srogo ukarany.

Scorpius’owi bardzo zależało na ty, aby dostać się do drużyny. Chciał on bowiem, żeby jego tato był z niego dumny. Malfoy Senior kocha swojego syna nad życie i nigdy nie dałby nikomu go skrzywdzić, lecz często jest zbyt zapracowany, aby mu to okazać.

Chłopak szedł tak głęboko zamyślony w swoich rozważaniach, że nawet nie usłyszał zbliżających się kroków. Dopiero gdy miał już skręcać i wpadł na niewysoką postać, uświadomił sobie, że nie jest sam w tych korytarzach.

- Przepraszam, strasznie się zamyśliłem. O to ty Emma… - dodał, gdy dziewczyna podniosła głowę, rozmasowując sobie skroń. – Nic ci nie jest?

- Nic poważnego, po prostu uderzyłam się w twój bark.

- Pokaż, sprawdzę – Scorpius oderwał jej dłoń od głowy i skierował w stronę światła, aby mieć lepszy widok. – Lekko zaczerwienione, ale chyba nic nie będzie.

- Mówiłam – szepnęła.

- Jeszcze raz bardzo Cię przepraszam.

- Nic nie szkodzi. To też moja wina, mogłam uważać.

- Od pierwszego września jakoś nie mieliśmy okazji porozmawiać. Co u Ciebie słychać?

- Wszystko dobrze. – Uśmiechnęła się lekko. Nadal nie miała ochoty na rozmowę z nim. Nie znali się Zyt dobrze, a ona czuła się nie swojo w otoczeniu obcych.

- Chcesz może trochę pogadać? Jedyny kontakt jaki mam z dziewczynami to Jessica i czasami jej siostra, ale już mi się przewraca w głowie od ich plotkowania.

- Niestety nie mogę. Muszę wracać do pokoju – powiedziała zbywalnie.

- Chociaż chwilę.

- Dziewczyny mogą się martwić, powiedziałam Rose, że będę za dziesięć minut.

- To może Cię odprowadzę? – Nalegał.

- Ok, ale chodźmy szybko. – Emma ruszyła w stronę swojego domu, chciała jak najprędzej dotrzeć na miejsce. Przeżywała w duszy, dlaczego to akurat dzisiaj Marcel musiał wrócić wcześniej.

- Skąd wracasz? – Scorpius próbował podtrzymać rozmowę.

- Z biblioteki.

- Chyba często tam chodzisz, co?

- Dużo się uczę – odpowiedziała nerwowo.

- Coś się stało? – zapytał zatrzymując się.

- Nie, czemu pytasz? – Dziewczyna poszła w jego ślady.

- Zachowujesz się dziwnie, zupełnie inaczej niż w pociągu. Dziewczyna nic nie odpowiedziała, tylko rozejrzała się nerwowo.

- Możesz mi powiedzieć. Naprawdę nie jestem jedną z tych osób, które się naśmiewają z innych lub zdradzają cudze sekrety.

- To nic takiego. Chodź już, chyba że chcesz się zawrócić.

- Odprowadzę Cię, ale powiedz co się stało.

- Ja po prostu… - Spuściła wzrok wbijając go w podłogę i westchnęła głośno. – Czuję się nieswojo wśród obcych mi ludzi. Jakoś nie potrafię rozmawiać z kimś, kogo nie znam.

- Ale przecież my się znamy.

- Rozmawialiśmy ze sobą tylko raz, to jakbyśmy nadal byli sobie obcy.

Scorpius trochę posmutniał.

- Jeżeli nie chcesz to mogę z tobą nie iść.

Emma dostrzegła zmianę w nastroju swojego towarzysza i zrobiło jej się przykro.

- To naprawdę nie twoja wina. Problem tkwi we mnie, bo jestem nieśmiała. Z Marcelem też nie było mi łatwo na początku, ale się zaprzyjaźniliśmy. W sumie to czemu z tobą nie mogłabym spróbować. – Uśmiechnęła się pocieszająco.

- To chodź, odprowadzę Cię, bo twoje koleżanki będą się martwić. I na początek naszej przyjaźni zdradzę ci sekret, o którym nikt nie wie.

***

- Freddie wstawaj! To twój wielki dzień – James nachylił się nad kuzynem z szerokim uśmiechem.

- Yhm… co? O czym mówisz?

- Jak to? Nie pamiętasz? Dzisiaj nabory do drużyny.

Weasley zerwał się z łóżka jak poparzony piorunem.

- To już?! Która godzina? Zdążę na śniadanie?

- Spokojnie masz jeszcze pół godziny. O dwunastej musisz być na boisku. My jako pierwsi wybieramy nowych, z racji tego, że w tamtym roku wygraliśmy.

- Ale pamiętasz, że jesteśmy kuzynami – uśmiechnął się znacząco w trakcie nakładania spodni.

- Nie da się o tym zapomnieć.                      

- A gdzie jest Louis?

- Już od dawna na śniadaniu, chyba zapomniałeś jak on lubi jeść.

- No tak… A ty już jadłeś?

- Nie, czekam na Ciebie. Gotowy?

- Chyba tak, chodźmy.

***

- Hej Scor, zaczekaj na mnie. – Jessica podbiegła do swojego przyjaciela.

- O, cześć Jess. Co tam?

- Dlaczego wczoraj wróciłeś tak późno? Widziałam jak się przemykałeś przez Pokój Wspólny.

- Byłem na błoniach, a później jeszcze doprowadziłem Emme do jej domu.

- Tą mugolaczkę? – Dziewczyna skrzywiła się.

- Jeny Jess, co z tego, że jej rodzice nie są czarodziejami, ona jest bardzo fajna.

- Ja mam inne zdanie, ale ty rób co chcesz.

- Właśnie to robię. – Uśmiechną się, drażniąc tym swoją przyjaciółkę.

- Skończmy ten temat, bo od samej rozmowy można się czymś zarazić. Dziś twój wielki dzień, jak samopoczucie?

- Bardzo dobrze. Pójdę teraz trochę odpocząć, bo dopiero o trzynastej trzydzieści jest nabór Ślizgonów.

Maszerowali przez korytarze w stronę lochów, rozmawiając o taktykach gry Scorpius’a i jak to będzie w przyszłości, gdy w końcu zostanie sławnym Szukającym.

***

Wybiła godzina dwunasta, a na szkolnym boisku zebrało już się kilkoro chętnych do drużyny oraz ich przyjaciół. W tym roku Gryffindor potrzebuje jednego Pałkarza i jednego Ścigającego. Victoire jest kapitanem drużyny i to ona wybierze jej członków, jednak zdanie pozostałych graczy również się dla niej liczy.

- Posłuchajcie mnie. Mamy troje chętnych na stanowisko Pałkarza i czworo na Ścigającego. Aby wyłonić najlepszych rozegramy mały mecz. Mike* zajmiesz swoją pozycję, a James będziesz drugim obrońcą.

- Jasne, tyle że ja przecież nie za bardzo umiem…

- To nic, ale Szukający nie jest nam dzisiaj potrzebny. David** będziesz Pałkarzem w drużynie Tress’a* i dojdzie do was jeszcze Chloe z nowych.

- Tak jest szefowo. – Wysoki blondyn ruszył z czwartoklasistką na prawą stronę.

- Fred i Leo sprawdzicie swoje siły w drużynie przeciwnej.

Obaj chłopacy przeszli na lewą stronę.        

- Ja zagram z kuzynami, a Mell*** jako Ścigająca wspomożesz drugą drużynę. Do mnie dojdzie Tia i Sam, a Tom**** i Matt zagrają z wami. Każdy wie jaką pozycję ma zająć, więc wsiadajcie na miotły i lećcie. Będę uważnie obserwowała każdego z was, więc starajcie się jak możecie.

Gdy już każdy zajął swoją pozycję Victoire podeszła do małej skrzynki leżącej na podłodze i uwolniła z niej Tłuczek, za chwilę dorzuciła również Kafla i sama dołączyła do gry.

Początkowo Melanie przejęła kafla i umykając przed tłuczkiem, który w jej stronę skierował Fred, zdobyła dziesięć punktów dla swojej drużyny. Gdy Victoire chciała wyrównać, jeden z najlepszych obrońców , Mike, odbił kafla nogą. Do gry wkręcił się Tom i współpracując z Bell zdobył kolejne dziesięć punktów. Fred pracował za dwóch, skutecznie ochraniając swoich zawodników Po dwudziestu minutach, gdy wynik przedstawiał się  siedemdziesiąt do czterdziestu dla drużyny Mike’a, Weasley za pomocą pałki, zrzucił kaflem Matt’a z miotły, co chwilowo wstrzymało grę. Gdy okazała się, że nic mu nie jest, wszyscy wrócili na swoje stanowiska. Victoire starała się współpracować ze swoimi Ścigającymi, lecz gdy tylko podawała im kafla, oni go tracili. Jedynie Sam’owi udało się zdobyć dziesięć punktów. Za to Tom z przeciwnej drużyny świetnie sobie radził grając z Mell. Po osiemdziesięciu minutach, kapitan zarządziła koniec.

- Gratulację, wygraliście. Było dwieście dziesięć do stu dwudziestu. Udało mi się wyłonić dwie osoby, które dołączą do nas, jednak zapytam was, czy się ze mną zgadzacie.

Wszyscy uważnie słuchali wysokiej blondynki i tylko kiwali głowami na zgodę. . Nowi gracze instynktownie ustawili się w rzędzie i na ich twarzach był dostrzegalny stres.

- Na stanowisko Ścigającego wybrałam Tom’a, który świetnie współpracował z Mell, dzięki czemu zdobyliście tak wiele punktów.

Chłopak uśmiechną się z ulgą, a reszta mu pogratulowała.

- Tak, to dobry wybór – zgodził się Tress.

- I chyba każdy się ze mną zgodzi, że najlepszym Pałkarzem był dzisiaj mój kuzyn, Fred – powiedziała z dumą.

- Tak! – krzyknął Weasley i podbiegł do James’a przybijając mu piątkę.

- Wiedziała, że ci się uda Freddie! – Cieszyła się jego siostra na widowni, a on się do niej uśmiechną.

Victoire podeszła do kuzyna i go przytuliła.

- Wydaje mi się, że puchar jest znowu nasz – powiedziała uradowana.

- Jakie to wzruszające Weasley, jednak musicie spływać, bo wasz czas się skończył. – Na boisko wkroczył Jonathan***** wraz ze Ślizgonami.

- Chyba musisz kupić sobie zegarek Flint, bo wciąż mamy dwie minuty – powiedziała oschle Vic. – Jednak ustąpimy wam, chodź i tak na nic to się dla was nie przyda, bo przegracie kolejny rok z rzędu.

Ślizgon spojrzał na nią takim wzrokiem, jakby chciał ją czymś poszczuć. Dwa lata temu Jonathan starał się o względy Victoire, lecz ona dała mu kosza, upokarzając go na oczach przyjaciół. Od tamtej pory stara się jej dokuczyć na każdym kroku, lecz rzadko mu to wychodzi. Gdy dowiedział się o jej związku z Ted’em na najbliższym meczu z Hufflepuff’em zepchnął Lupin’a z miotły, przez co leżał w skrzydle szpitalnym przez kilka dni.

Gryffonka mijając rywala, spojrzała tylko smutno na swoją siostrę, która od zeszłego roku, tak jak ona, gra na pozycji Ścigającej. Dominique jednak nawet nie zaszczyciła jej spojrzeniem.

- Ej, Potter, gdzie twój braciszek? Chyba zagracie przeciwko sobie na najbliższym meczu – krzyknął Flint, chcąc pokazać wyższość nad domem lwa.

- Najwidoczniej zrozumiał, że nie warto zadawać się z pacanami!

Gryffoni parsknęli śmiechem, a ich rywale tylko bardziej się rozzłościli.

- Coś ty powiedział?!

- A co, huk przegranej odebrał ci słuch, że nie słyszałeś? Do zobaczenia przy waszej KOLEJNEJ porażce! – dodał opuszczając teren boiska.

- Dominique – syknął kapitan.

- Czego? – powiedziała rozzłoszczona tonem, jakim się do niej zwracił.

- Masz mi tu przyprowadzić małego Potter’a.

- Co?! Dobrze wiesz, że nie gadam ze swoją rodziną!

- To zaczniesz. Zresztą on jest Ślizgonem.

Blondynka nienawidziła, gdy ktoś jej rozkazywał, lecz nigdy nie potrafiła dostatecznie postawić się swojemu chłopakowi.

Flint zaczął przyglądać się osobom przybyłym na nabór i jedna z nich szczególnie przykuła jego uwagę.

- Scorpius Malfoy… - szepną uśmiechając się. – Obyś był tak dobry, jak twój Ojciec, bo przyjmuję Cię do drużyny. Reszta może się rozejść. Musimy Cię sprawdzić.

Pozostali chętni zaczęli zgłaszać sprzeciwy, jak można przyjąć pierwszoklasistę, bez sprawdzenia starszych zawodników. Jednak on nie zwracał uwagi na to co mówią i kazał im spadać.

Czas, który im pozostał, poświęcił na sprawdzanie swojej nowej zdobyczy, która okazała się być strzałem w dziesiątkę. Już wyobrażał sobie miny przegranych Gryffonów.

- Puchar jest nasz…

*Mike Tress – Obrońca domowej drużyny Gryffindoru, jest na siódmym roku nauki w Hogwarcie;

**David Coote – Pałkarz domowej drużyny Gryffindoru, jest na siódmym roku nauki w Hogwarcie;

***Melanie Bell – Ścigająca domowej drużyny Gryffindoru, najlepsza przyjaciółka Victoire Weasley, jest na szóstym roku nauki w Hogwarcie;

****Tom Charms – jest na szóstym roku nauki w Hogwarcie;

*****Jonathan Flint – Ścigający i kapitan drużyny Slytherinu, jest na siódmym roku nauki w Hogwarcie;

Dziękuję mojej becie, za to, że jest taka wspaniała i w takim ekspresowym tępię sprawdza moje wypociny :* Dodałam ankietę na blogu i bardzo was proszę, abyście udzielili na nią odpowiedzi i oczywiście przypominam, abyście zawsze czytali Żonglera gdy wchodzicie na bloga :)