Zwykła nienawiść?

Nadszedł grudzień , wszystko dookoła zostało spowite śniegiem, a na niebie rzadko kiedy pojawiało się słońce.

Niedawno uczniowie odbyli wycieczkę do Hogsmeade i wielu z nich kupiło tam prezenty dla swoich rodzin. Od kiedy za oknem zrobiło się biało, każdy myślał tylko o nadchodzących świętach. Teraz nie tylko na Historii Magii, ale i na innych zajęciach pogrążali się w świąteczne marzenia.

- Bądźcie cicho i posłuchajcie mnie przez chwilę. – Neville stał na środku Pokoju Wspólnego Gryfonów z kartką w dłoni. – Tę oto listę wywieszę na tablicy ogłoszeń i ci uczniowie, którzy chcą pozostać w Hogwarcie na święta, muszą się na nią wpisać.

Podszedł do tablicy korkowej i za pomocą pinesek przypiął do niej kartkę.

- Każdy z was powinien już wiedzieć, czy wraca do domu, czy też nie, jednak daję wam dwa dni na zastanowienie się, w razie jakbyście zmienili zdanie, później Prefekci przyniosą do mnie tę listę.

- A Profesor zostaje na święta w Hogwarcie? – zapytała blond włosa drugoklasistka.

- Tak, wszyscy nauczyciele mają obowiązek pozostać tu w okresie świątecznym, jako wasi opiekunowie.

- A więc McLaggen też zostaje… - szepnął ktoś z tłumu z ogromnym niezadowoleniem.

Longbottom udał, że tego nie słyszał.

- Jeżeli nie macie już więcej pytań, to pozwólcie, że was opuszczę. Muszę się jeszcze zająć Czyrakobulwami, które czekają na mnie w cieplarniach.

Uśmiechnął się do swoich podopiecznych i przeszedł przez dziurę za obrazem. W tym momencie wielu uczniów podeszło do wywieszonej kartki. Po kolei zaczęli wpisywać się na listę, w kolejce ustawił się również Marcel.

- Ty też nie wracasz na święta?

Usłyszał głos za sobą i instynktownie się obrócił. Słowa te wypowiedział blondyn w jego wieku.

- Yhm… tak. Ian, mam rację?

- Tak. To zabawne, że mieszkamy obok siebie od kilku miesięcy, a jeszcze nie zamieniliśmy ze sobą ani słowa. – Uśmiechnął się lekko.

- Tak masz rację. Może zmieni się to w przerwę świąteczną, gdy niewiele osób zostanie w Hogwarcie.

- Pewnie tak.

Nadeszła kolej Marcela, więc wziął on do ręki podane mu pióro. Przyjrzał się liście i na dwanaście nazwisk, niewiele wydało mu się znajomych i z żadną z tych osób nigdy nie zamienił dłuższego zdania. Choć wcześniej z nikim o tym nie rozmawiał, szybko wpisał swoje nazwisko na kartkę i podał pióro Ianowi. Następnie ruszył w kierunku swojego dormitorium. Zastanawiał się, czy ktoś z jego przyjaciół, również zamierza pozostać w tym magicznym miejscu na okres świąteczny.

***

- Marcel, co ty tu robisz? Nie powinieneś być na zielarstwie? – zdziwiła się Rose, widokiem owego Gryfona.

- Właśnie idę w tym kierunku. Byłem obok i pomyślałem, że do was zajdę, bo jedno pytanie strasznie mnie nurtuje.

- Co takiego? – przejęła się Emma.

- No właśnie chciałem zapytać, czy… czy zostajecie w Hogwarcie na święta?

- Nie, babcia Molly postanowiła przygotować ogromną ucztę i zaprosiła wszystkie swoje dzieci z ich rodzinami, nikt nie mógł odmówić. Czyli pewnie będzie nas tam z dwudziestu pięciu. – Przewróciła oczami rudowłosa.

- Ja też nie. Strasznie stęskniłam się za opiekunką i przyjaciółką, już robiłyśmy sobie plany w listach, co będziemy robić, gdy tylko przyjadę. – Uśmiechnęła się na wspomnienie Emma. – Zresztą, dlaczego to ci tak nie dawało spokoju?

- Bo wiecie, ja zostaję, z wiadomych powodów, i tak się zastanawiałem, czy ktoś z was będzie mi towarzyszył.

- Może Scorpius nie wróci do domu – zauważyła Rose.

- On na pewno wyjedzie – zaczęła  Emma. – Kilka razy mi już mówił, że z jednej strony nie może już się doczekać tych świąt, a z drugiej bardzo się ich obawia.

- Dlaczego? – zdziwił się Marcel.

- Bo pozna swojego dziadka, którego istnienie, z niewiadomych powodów, ukrywali jego rodzice.

Nagle ich oczom ukazał się zmierzający w ich kierunku blondyn.

- Cześć Scor – przywitał go Gryfon. – Będę już leciał, bo za chwilę spóźnię się na zajęcia. Do zobaczenia na obiedzie.

Przyjaciele pożegnali się z nim i szybkim krokiem ruszył w kierunku, w którym za chwilę miał rozpocząć lekcję. Gdy tylko zniknął za rogiem, pojawił się w nim Profesor McLaggen. Uczniowie szybko ustawili się w pary i nikt już nie śmiał odezwać się ani jednym słowem. Każdy już się nauczył, że z tym nauczycielem nie ma żartów, a najwięcej punktów jakie stracili dla swoich domów odjął właśnie on.

- Na co czekacie? Wchodźcie do sali.

Każdy dostrzegł, iż nauczyciel jest w fatalnym humorze i lepiej mu dzisiaj nie podpadać, więc posłusznie weszli do pomieszczenia. Wszyscy zajęli swoje miejsca, a Profesor podszedł do biurka i z jednej z szuflad wyjął stos pergaminów.

- Sprawdziłem wasze wypracowania na temat zaklęcia Ascendio. Poszło wam lepiej niż się spodziewałem, lecz i tak te wyniki są marne.

Uczniowie wymienili między sobą znaczące spojrzenia.

- Ale tylko jedna praca uzyskała status troll, czyli w zasadzie nie zaliczyła wypracowania.

Pierwszoroczni w napięciu czekali, aż Profesor wyjawi nazwisko tej osoby.

- Jest to Rose Weasley…

- Co?! – zdziwiła się głośno rudowłosa. – Ale jak to możliwe? Przecież czytałam tyle książek i napisałam więcej niż było wskazane…

- Po pierwsze nie odzywaj się na moich lekcjach niepytana, powtarzałem ci to już wiele razy. A po drugie, właśnie dlatego nie zaliczyłem twojej pracy. Kazałem wam napisać cztery stopy, a ty napisałaś sześć. Nie wykonujesz moich poleceń.

- Ale przecież to chyba dobrze, że bardziej zagłębiłam swoją wiedzę…

- Twoja niesubordynacja musi zostać ukarana. Jeszcze raz napiszesz to wypracowanie – powiedział stanowczo McLaggen.

Wszyscy uczniowie przyglądali się tej wymianie zdać z lekki przerażeniem i ulgą, iż nie są na miejscu Weasley.

- Ale przecież mam referat z Historii Magii i do tego inne zajęcia.

- Dalej niczego się nie nauczyłaś? Ravenclaw traci dwadzieścia punktów.

- Nie rozumiem dlaczego McLaggen się do Ciebie przyczepił. Przecież ja napisałam pięć stóp i zresztą każdy Krukon napisał więcej, tylko Ślizgoni starali się zmieścić w wyznaczonej długości i to ledwo im wychodziło.

- Nie wiem Em – odpowiedziała lekko zasmucona rudowłosa. – Już od jakiegoś czasu zauważyłam, że wszystko co robię na lekcji mu nie odpowiada, ale nie mam pojęcia dlaczego. Przecież nic mu nie zrobiłam…

Dziewczyny zmierzały w kierunku boiska do quiditcha, gdzie czekali na nie Scorpius i Marcel. Za chwilę miał się rozegrać mecz Gryfoni kontra Puchoni, na który szła cała szkoła.

- Te chmury nie wróżą nic dobrego, coś czuję, że się rozpada – stwierdziła Emma, wpatrując się w niebo.

- To świetnie, w sumie bym wolała zobaczyć mecz w deszcz, ale śnieg też jest dobry. – Rudowłosa trochę się rozchmurzyła.

Przepychały się właśnie przez tłumy, aby dojść na najwyższe siedzenia, gdzie miejsce zajęli dla nich chłopacy.

- W końcu będziemy kibicować jednej drużynie – ucieszył się Marcel, gdy dziewczyny podeszły.

- A co, ty też kibicujesz Puchonom? – zapytała żartobliwie Emma.

- Co? – zdziwił się Gryfon.

- Przecież żartuje. – Zaśmiała się z miny przyjaciela.

- Ja zawsze z tobą kibicuję Gryfonom – zaczęła Rose. – W końcu grają tam moi kuzyni.

- A po sytuacji w Noc Duchów dalej im tak kibicujesz? – zapytał Scorpius.

- Tak, choć nie ukrywam, że mnie wtedy zdenerwowali i jeszcze się do nich od tej pory nie odezwałam, to nie zmienia to faktu, że są to moi kuzyni. Z resztą poza Fredem i James’em gra tam jeszcze Victoire.

- Jej, jaką ty masz wielką rodzinę. – Marcel pomachał głową z niedowierzaniem.

- I to jeszcze nie wszyscy są w Hogwarcie. Za dwa lata przyjdzie tu mój nieznośny brat Hugo…

- Masz młodszego brata? – pisnęła zaskoczona szatynka. – Ekstra!

- Nawet nie wesz co mówisz, to istny koszmar…

- Wiesz, my wszyscy jesteśmy jedynakami i bardzo chcielibyśmy mieć jakiekolwiek rodzeństwo – wtrącił Scorpius.

Rose zaczęła opowiadać, czym Hugo doprowadza ją do szału, ale niewiele z tego usłyszeli, ponieważ po chwili rozległ się gwizdek i piłki wystrzeliły w górę, a oni skupili się na graczach.

- Kafel w posiadaniu Puchonów – rozpoczął relację Ernie. – Owen* mknie do przodu, jest to nowy zawodnik Hufflepuff’u, jak widać nieźle mu idzie, ale Victoire nie daje za wygraną, jest już tuż za nim.  Przejęła kafla. Szybkie podanie do Melanie i już mkną pod obręcze przeciwnika.

- Podobno Puchoni są ostatnio w niezłej formie. – Marcel próbował przekrzyczeć panujący dookoła hałas. – W ostatnich dwóch latach niewiele im brakowało, aby przegonić Ślizgonów, a w tym roku trenują jeszcze mocniej. Zresztą było to widać na ostatnim meczu z Krukonami.

- Nie przypominaj mi o tej porażce. – Rose pokręciła głową z niedowierzania.

- Skąd to wszystko wiesz? – zapytał z zaciekawieniem Scorpius, gdy żółci zdobyli kolejne dziesięć punktów.

- E… no wecie… od Nocy Duchów dosyć często rozmawiam z kuzynami Rose…

- Co?! – zdziwiła się rudowłosa.

- Nie gniewaj się, ale spodobał mi się ich pomysł w jaki nas nabrali i jakoś tak się złożyło, że zaczęliśmy gadać.

- Nie będę ci przecież zabraniała się z nimi kolegować, ale jest mi przykro, że nic o tym nie powiedziałeś.

- Wiesz, bałem się, że trochę wybuchniesz. – Zaśmiał się ostrożnie.

- Idą prawie łeb w łeb!

Pierwszoroczni na powrót skupili się na meczu.

- Sześćdziesiąt do pięćdziesięciu dla Gryfonów, a Puchoni znowu zdobyli kafla. A co to? – Spojrzał w górę, a cała widownia poszła w jego ślad. – Mamy zakłócenia pogodowe, ale nie martwcie się, mecz trwa dalej, a żółci właśnie dorównują szkarłatnym i w takim wypadku mamy remis. Wydaję mi się, że śnieg może jedynie przeszkodzić w znalezieniu znicza, co idzie nam na korzyść, bo jeżeli nie złapią go do jutra, to lekcje zostaną odwołane.

Ernie wyszczerzył zęby, a tłum zawył z radości. Nie obyło się również bez srogiego komentarza dyrektorki.

- Hufflepuff wychodzi na prowadzenie, jest osiemdziesiąt do siedemdziesięciu. Czy ja dobrze widzę? Tuż przy obręczach Gryfonów lata mała, złota kulka. To musi być znicz! Szukający obu drużyn ruszyli już do pościgu. Malcolm Summerby** jest o wiele bliżej celu, jednak James nie daje za wygraną. Interesujące… znicz po prostu zniknął tak szybko, jak się pojawił. Wróćmy więc do gry. Tom właśnie zdobywa sto dziesiąty punkt dla szkarłatnych i wyszli oni na prowadzenie o całe dwa rzuty.

Walka była zacięta, żadnej z drużyn nie udało się zdobyć prowadzenia większego niż o trzydzieści punktów. Nikt się nie spodziewał, że Puchoni podnieśli się tak wysoko. W ubiegłych latach bardzo dobrze sobie radzili, jednak i tak nie udawało im się dogonić Gryffonów. Teraz wszystko w rękach Szukających.

Minęły już dwie godziny meczu, niektórym zrobiło się bardzo nudno i zaczęli rozmawiać na różne tematy. Lecz gdy Ernie wykrzyczał, że znicz się znowu pojawił, cała widownia umilkła i skupiła w napięciu wzrok na Szukających.

- Ich miotły lecą równiuteńko, żadna nie wystaje nawet o cal. Te dwie kolorowe smugi to są właśnie Szukający, nigdy nie widziałem takiej zawrotnej szybkości.

 Nagle łup…

- Auuuuć… to musiało boleć… oberwał tłuczkiem w bok i spadł z miotły. Musimy przyznać, że Fred to jednak ma cela, tak wyeliminować konkurencję. I oto koniec gry, James Potter złapał złoty znicz.

Po trybunach rozniosły się okrzyki radości, ale i niezadowolenia. Niektórzy uważali, że Weasley specjalnie zwalił Malcolm’a z miotły, a Gryfindor powinien być przez to zdyskwalifikowany, jednak Profesor Hooch orzekła zwycięstwo szkarłatnych.

***

Albus  leżał w swoim dormitorium na łóżku, które zasłonił kotarą, aby jego współlokatorzy nie widzieli co robi. Starał się skupić na czytaniu niedawno „wypożyczonej” książki z Działu Ksiąg Zakazanych. Jednak ciągłe rozmowy William’a*** i Jared’a**** nie pozwalały mu na czytanie ze zrozumieniem. Pomyślał, że w Pokoju Wspólnym prawdopodobnie nikogo nie będzie o tej porze, więc się tam przejdzie i usiądzie przy kominku. Nott*** i Montague**** nawet nie zareagowali na to, iż Potter wyszedł z sypialni, dosyć często tak sobie znikał bez słowa.

Albus nie miał zbyt dobrych stosunków ze swoimi współlokatorami, nie żeby byli nieprzyjemni. Wręcz przeciwnie. Jak na Ślizgonów byli bardzo sympatyczni, choć też potrafili dopiec. Problem w tym, że Albus nie chciał się z nikim zaprzyjaźniać, a z nimi zamieniał kilka zdań na tydzień, gdy oni chcieli go o coś zapytać, lub on ich.

Ślizgon powoli szedł po spiralnych schodach, gdy wyszedł już z ostatniego zakrętu, dostrzegł światło, rzucane przez ogień w kominku. Zmniejszoną książkę miał w kieszeni, nie chciał, aby zbyt wiele osób wiedziało co czyta.

Rozczarował się, gdy zszedł z ostatniego schodka, bo na kanapie dostrzegł osobę, z którą nie chciał rozmawiać, a pewnie by musiał, gdyby go ujrzała. Najciszej jak potrafił zrobił obrót w tył, złapał za poręcz i postawił jedną nogę na schodku. Gdy drugą nogę chciał postawić na kolejnym i cały ciężar ciała przeniósł na prawą, pierwszy schodek głośno skrzypnął, a on usłyszał szybki ruch za sobą.

- O to ty Albusie – powiedziała lekko obojętnym tonem, co trochę zmartwiło Pottera. – Chodź i usiądź, nie musisz się wracać, tylko dlatego, że ja tu jestem. Zresztą właśnie miałam wychodzić.

Po krótkim namyśle postanowił, że usiądzie w jednym z foteli.

- Pewnie chcesz poczytać – zauważyła Weasley, mimo że książka nadal spoczywała na dnie kieszeni chłopaka. – Za chwilę pójdę i nie będę ci przeszkadzać, tylko chcę zadać ci jedno pytanie, mogę?

Ton, jakim odnosiła się do niego kuzynka bardzo go przeraził, był taki obojętny, bez uczucia, jak nigdy. W ogóle nie przypominała dziewczyny z ich poprzednich rozmów, co skłoniło go do tego, aby się zgodzić.

- Jesteś pewny, że nie chcesz grać z nami w drużynie?

A więc to był podstęp – pomyślał.

- Zauważyłam, że nie masz zbyt wielu przyjaciół – ciągnęła dalej. – Gdybyś wstąpił do drużyny mogłoby się to zmienić.

- Już ci mówiłem, że nie chcę! – zdenerwował się. – Wcale nie potrzebuję przyjaciół i wiesz co, dziwię się tobie, że wciąż mnie o to prosisz, skoro Flint tak Cię potraktował w meczu z Gryfonami. Właśnie straciłaś resztki szacunku, którym cię jeszcze darzyłem… Engorgio – wyszeptał, machając różdżką w stronę małego obiektu na jego dłoni.

Dziewczynę zamurowało. Nie wiedziała co ma odpowiedzieć, a Albus i tak z pewnością by już nie słuchał, bo już zaczął czytać swoją książkę, a przynajmniej tak jej się wydawało.

Chłopak jednak nawet po wyjściu Dominique nie potrafił się skupić na czynności, dla której tu przyszedł. Ciągle miał w głowie ton w jaki odnosiła się do niego kuzynka przez całą rozmowę.

A może to nie był podstęp – myślał – gdyby rzeczywiście tak było, to później by już normalnie mówiła, a ona jednak nie przestawiała. Jakby wcale nie chciała, abym do nich dołączył.

*Owen Preece – Puchon, jest na trzecim roku nauki w Hogwarcie, Ścigający w domowej drużynie quiditcha;

** Malcolm Summerby – Puchon, jest na czwartym roku nauki w Hogwarcie, Szukający w domowej drużynie quiditcha;

***William Nott – Ślizgon, jest na pierwszym roku nauki w Hogwarcie, współlokator Albusa Pottera;

****Jared Montague – Ślizgon, jest na pierwszym roku nauki w Hogwarcie, współlokator Albusa Pottera;

PROSZĘ O PRZECZYTANIE ŻONGLERA!